من به کودکی خود معتادم وافسوس که چهره درهم و سیاه و پوچ این آدمهای زندگی من اصلا مرا
به یاد کودکی سپیدم نمی اندازد.
من به بازیهای ساده و بی ریای کودکی خود معتادم و افسوس که بازیهای اینان با من و
بازیهای من با اینان بوئی از انسانیت نبرده و برد و باخت برای همه به قیمت تمام زندگیست.
من به کودکی خود معتادم و خسته از اینهمه آدم بزرگ و خودم..من فقط دلم بالکن تنهائیهایم را
می خواهد و بس.
No comments:
Post a Comment