اگه دوس داري با من ببين..يا بذار باهات ببينم...
.
.
.
گاهي نمي خواهم باور کنم.
گاهي سخت است اما واقعيت دارد.
واقعيتي که در پس حرفها و نگاههاي کساني که برايت ارزشمندند مي بيني و حس مي کني.
آنگاه نمي خواهي قبول کني.مثل کودکي بالا و پائين مي پري و عاجزانه تمنا مي کني...
.
.
.
چرا من مي خوام عادي و نرمال باشم؟
پس کي مي تونم خود واقعيم باشم؟
.
.
.
اگه به يه قدرتي برسم، حتماً تعطيلات تابستوني رو به پاييز يا زمستون منتقل مي‌کنم.
.
.
.
خدا
خدا
خدا
خدا..
.
.
.
وایسا دنیا...من میخوام پیاده شم.
No comments:
Post a Comment